Dag 9, Bryce Canyon National Park

Robert wist dat er veel campers waren van Cruise Amerika en dat er heel met de zelfde afbeelding zijn. Toch kreeg hij het voor elkaar om gisteravond na het tandenpoetsen de verkeerde camper in te lopen. gelukkig konden die mensen er wel om lachen en wij natuurlijk ook!!!

Vandaag staat Bryce Canyon Nation al Park op de agenda. Dit is het derde park dat we bezoeken in de staat Utah. We zijn vanmorgen wederom om 7 uur opgestaan. Dat gaat nog altijd verrassend goed. Er moest namelijk om 8 uur (eerder ging de receptie niet open) gebeld worden naar Canyon Trail Rides om voor die middag nog een reservering te maken. Ook hier was het bellen geen probleem, we hebben tot nog toe alleen maar zeer vriendelijke en enthousiaste Amerikanen meegemaakt. Zo werden we vanmiddag op het parkeerterrein van de supermarkt spontaan aangesproken door een Amerikaanse die wilde weten waar we vandaan kwamen en wat we kwamen doen. Daarna heette ze ons "Very welcome in the USA". Dat zal een Amerikaan in Nederland op de Flora niet snel gebeuren.

De reservering was bedoeld om een zogenaamde Horsebackride tour te regelen, een tocht op een paard door de canyon dus. Gelukkig was er voor die middag nog plaats, wel was het noodzakelijk dat we ons om twaalf uur zouden melden. Dat is geen probleem met een rit van 180 km voor de boeg.
De reis zelf ging over highway 12, ook een "Scenic Byway" net als highway 95 die we eerder gereden hebben. Ook deze highway voerde ons langs fenomenale uitzichten en natuur.
We hebben hier een pas overgestoken op een hoogte van 9600 feet.
Wat het meest bijzondere was aan deze rit was dat we letterlijk over een bergkam gereden hebben, dus links én rechts een ravijn, zonder vangrail. Heel erg bijzonder.

De tocht op een paard door de canyon is een zeker hoogtepunt. Wat een ervaring. Hester had het wat lastig om op het paard te komen maar nadat ze op een wat kleinere variant mocht ging het prima. Op een paard langs smalle paadjes naar beneden en weer naar boven. Wat een uitzichten we hier hebben gezien, gewoon onbeschrijfelijk. Of, zoals Luuk het probeerde: Het lijkt net of ze een decordoek voor een western hebben opgehangen, zo mooi! De tocht duurde ruim drie en een half uur. Wel hadden we allemaal, en sommige nu nog, flink pijn in onze kont.

Hierna op zoek naar een kampground, aangezien we Cannonville al voorbij waren zijn we doorgereden naar Panguitch. De KOA aldaar had een mooie plek waar we nu staan. Hier hebben we lekker gegeten en genieten nu van het kampvuur met marshmallows.

Met het maken van dit blog heeft Robert helaas de laptop van de picknicktafel laten vallen en is het scherm voor de helft kapot. Dat is dus even behelpen, maar goed, het werkt nog wel.
Morgen eerst Bryce Canyon om de boven kant van de Canyon te zien en dan de richting van Zion op!